Twee verhalen

Dit zijn twee verhalen, d.w.z.: het eerste verhaal is herzien. Het eerste verhaal is romantisch geschreven. In de herziening komt de harde realiteit naar voren in de stellingname: niet romantiseren!

Het eerste verhaal

De man ziet zijn vrouw vertrekken en een vertrouwde baan moet hij missen. Een tiener die hij verzorgt wordt zelfstandig. Hij voelt zich eenzaam. Een jongetje van 7 jaar uit zijn buurt voelt zich ook eenzaam: zijn beide ouders werken en zijn veel van huis. Het jongetje vindt onderdak bij de man en al snel eet hij daar mee en slaapt hij er met regelmaat. De man kan deze zorg bieden: hij is invalide en werkt voornamelijk thuis.

Het kind vraagt veel affectie, koestering en nabijheid. Zo ontstaat er lijfelijke intimiteit met een seksuele component. Man en jongen houden intens van elkaar, wederzijds. Het kind is hier zeer initiatiefrijk en uitnodigend in, zoals uit het hier volgende voorbeeld wel blijkt. Hij wil bloot slapen met de man bloot naast zich. Het lukt de man niet meer zijn opwinding te verbergen.

Jordi wordt opnieuw geboren

Hij zal ongeveer zeven jaar geweest zijn, toen hij op een zondagochtend resoluut zijn piama uittrok en mij hetzelfde vroeg. Hoezo dan? "Nou, babies worden toch uit de buik geboren, en een buik is bloot en een baby ook."

Hij kroop als een knoedeltje mens op mijn buik en lag daar te woelen. "Ik wil er uit! Het is hier donker!" En ja, hij werd geboren.

"Bèèèèh!! ... Nou moet je kijken of ik een jongetje ben of een meisje ... en dan moet je blij zijn!" En ja, het was een jongetje en ik was blij.

"Nou moet je ook voelen dat ik een jongetje ben: hier, voel maar! Dan ben ik ook blij dat ik een jongetje ben. ... Nou lekker een poos zo blijven liggen hoor! Je mag nog niet opstaan!"

Zo gebeurde het ook. Het verhaal heb ik aan de ouders verteld. Zij deden er niet moeilijk over, al zag ik hun aarzeling wel degelijk."

Enkele jaren later

De komst van de jongen wordt toch langzaamaan grillig. Dan weer een poos elke dag, dan weer een poos helemaal niet. Ook zijn houding is grillig, van heel nabij tot heel afstandelijk. Zo is er een lange pauze van enkele jaren, maar de jongen keert terug en laat nogal erg duidelijk blijken dat hij geslachtsrijp is geworden. Dit wil hij per se laten zien.

Weer groter geworden gaat de jongeman zijn eigen weg.

Het eerste verhaal

De man beschrijft deze relatie aanvankelijk als een ideale liefdesverhouding. Dat het kind grillig is in houding en komst, wijt hij aan de opvoeding en de buitenwereld. In zijn beleving is het 'wij samen tegen de boze buitenwereld' en 'ware liefde overwint altijd'.

De man betracht zo veel mogelijk openheid naar de ouders toe, al hebben deze nog geen oog voor de intensiteit van de relatie. De verhouding tussen vader en zoontje is en blijft gespannen en vol irritatie en afstand over en weer. Deze verhouding is wel verbeterd nadat de vader, op aandingen van de man, zijn zoontje toeliet in zijn werkplaats. Met enige trots toonden vader en zoontje het klassieke zeilbootje gemaakt van een klomp, en zo meer. De moeder oogt warm, maar is bij nader toezien toch dubbel hierin. Die bijna onzichtbare dubbelheid, 'de eeuwige glimlach', is ingebakken in haar culturele afkomst.

Vijf jaar later

Het blijkt niet goed te gaan met de jongeman. Hij is thuis vastgelopen, het huis uit gegaan - of: gezet. De ouders vertellen dat zijn school en werk mislukt is en, erger, dat hij "tot over de oren" in de zware drugshandel zit, inclusief de daarbij horende problemen van hoge schulden en bedreigingen.

De man neemt het initiatief tot een aantal gesprekken waarin ook op de vroegere verhouding wordt teruggezien. Hij loopt al bij de hulpverlening en daar wordt erg negatief tegen de vroegere verhouding aangekeken. De jongeman neemt dit ten dele over: hij is ambivalent. Als hij er met de man over spreekt en de oude fotoboeken weer eens ziet, wint zijn positieve beleving het en zegt hij de hulpverlening af.

Weer twee jaar verder

Deze geschiedenis herhaalt zich. Weer neemt de man contact op, weer blijkt het niet goed te gaan met de jongeman: drugsproblematiek en criminaliteit en zo meer. Hij hangt een gelogen verhaal op over 'een baan op een schip'- lees achteraf: drugskoerier worden, zijn of blijven en hiervoor op reis gaan - waarna de man, achteraf ten onrechte, hem ook financieel ondersteunt.

Weer is er hulpverlening die wederom negatief tegen de vroegere verhouding aankijkt en deze als de oorzaak van de problemen neerzet. Bij de jongeman is de ambivalentie nu naar de negatieve beleving gegaan. Op advies van zijn hulpverleners doet hij, vele jaren na dato, aangifte tegen de man.

In zijn verklaring is zijn ambivalentie terug te lezen, d.w.z.: hij verklaart dat hij toen al een dubbele beleving had, ofwel ambivalent was en twijfels had. Hij verwijt de man hem verwend te hebben en te weinig grenzen te hebben aangeleerd. Als hij feiten gaat noemen overdrijft hij schromelijk en vermeldt bijvoorbeeld de jaren van afwezigheid niet. De rechter corrigeert dit later op grond van de meer realistische verklaring van de man.

Een herziening was nodig

Nu moet de man zich wel bezinnen en zijn romantische versie van het verhaal herzien, volverse en reflexión. Kennelijk heeft hij de ambivalentie toen niet gezien of deze alleen uitgelegd als een van buitenaf opgelegde beleving - en de weerstand dus niet voldoende serieus genomen of benut om de intimiteit wat te matigen.

Met "te weinig grenzen geleerd" heeft de jonge man, kennelijk met zijn ouders en hulpverleners, wel een punt. Er was geen geheim, de ouders wisten ervan en sommige omstanders ook - dat kon in die tijd - maar er wat toch wel iets van 'samen lekker doen wat eigenlijk niet mag'.

Het was eigenlijk alleen een aanloopkind dat aandacht en zorg nodig had, dus ook opvoeding en dus grenzen, maar de man heeft hier in zijn beleving 'zijn ideale kind' van gemaakt en ook nog eens 'de ideale partner'. Dit was een beetje te veel voor een kind en dan kwam de seks ook nog rijkelijk vroeg in het spel. Ambivalentie is dan wel te verwachten, maar is toen niet gezien.

De man heeft een fout gemaakt die ook in de volwassen hetero- en homowereld wel voorkomt, namelijk het gelijk stellen van liefde en seks en het gelijkstellen van 'sexy' met 'liefdevol'. Hij heeft de verhouding destijds geromantiseerd, zag van daaruit de ambivalentie niet, en zegt sindsdien dus: "Niet romantiseren!"